Ingekort fragment uit Covergirl, het vierde Stephboek. Gebaseerd op waar gebeurd verhaal, tijdens de Gay Parade in Amsterdam
Het was een dag om nooit te vergeten. Op de Prinsengracht
kwamen we langs het terras van restaurant Saint Martin, waar ze voor de grap een
kast hadden neergezet, zodat gays daaruit konden komen. Natuurlijk ging uit balorigheid de ene na de andere erin, ook David.
‘I’m gay!’ riep hij,
toen hij eruit stapte. Hij maakte drie
pirouettes. Het ballerinajurkje ontbrak nog.
Ineens liep er een al wat oudere Amerikaanse dame bij haar
vriendinnenclubje vandaan en stapte aarzelend de kast in. Even later kwam ze eruit,
met een verstilde blik in haar ogen. Haar vriendinnen stonden haar van een
afstandje een beetje vreemd aan te kijken. Het was duidelijk te zien dat ze
niet goed wisten wat ze hiermee aan moesten.
De vrouw liep op de serveerster af en wilde haar geld geven.
‘Please, no,’ zei
de serveerster met een afwerend gebaar. ‘The closet is a joke.’
De vrouw keek haar met een ernstig gezicht aan. ‘For me it isn’t a joke,’ zei ze toen. ‘This is my coming-out…’ Haar vriendinnen keken haar aan alsof ze water
zagen branden.
‘Jeetje,’ mompelde David zacht. ‘Die vrouw is volgens mij
al in de zestig en ze komt nú pas uit de kast…’
‘Of ál,’ zei Leah. ‘Als ze hier niet was geweest, had ze
haar geheim misschien nog meegenomen haar graf in…’
‘Ze verdient een medaille,’ zei Bo.
‘Of een buiging,’ zei David. Hij stapte op de vrouw af,
ging in een ballethouding voor haar staan en maakte de mooiste reverence die
hij in huis had.
Iedereen begon te klappen. Zelfs de vriendinnen van de
vrouw brachten aarzelend hun handen op elkaar. Nadat David zich weer had opgericht,
pakte de Amerikaanse vrouw zijn handen vast.
‘Thank you,’ zei
ze.
‘You’re most welcome,’ zei hij.
